وقتــــی مـــی گوید :
دوستـت دارم !
زل زل در چشمهـــایش نگـــاه نکـــن بـــی هیـــچ حرفـــی
بـــی هیـــچ عکــس العملــــی !

تنهــــا بـا گفتـــنِ مـــن هــــم دوستـت دارم ایــن لحظـــــه را تمــامش نکـــــن
جیـــغ بــــزن ... محکـــــم درآغـــوشش بگیــــر
بوســـه بــارانش کـــن

بگـــذار آنقـــدر از گفتــــنِ ایـــن کلمـــات بــه شــوق بیایـــد
کــه اگــــر فـــــردا بــاز هـــم خواست بگویـــد
جـــورِ دیگــــر بگویــد یـــا اصلا نگویـــد دستـــــت را بگیــــرد
ببـــرد تمــــامِ دوست داشــتن را نشـــانت دهــــد

دوستـت دارم مقـــدس است
گفتنــش مسئــــولیت دارد
شنیــدش مسئـــولیت پذیـــری
"حواســـت بـاشــــد"